Josep Lluís Galiana, caosofia poètica i sonora

El periodista Alexia Moya entrevista Josep Lluís Galiana en el suplemente ARTS del diari EL MUNDO-Comunitat Valenciana, 17 de setembre de 2018

Foto: José Cuéllar

Sons compartits és un llibre en el qual la poesia i els textos tenen en la música els seus fonaments. Està agrupat en tres seccions i la primera l’obrin tres poemes que van ser premiats en el 50 Certamen Poètic Festa de la Primavera: Acció sonora, L’ordre de l’emoció i Vigilant dels teus somnis; i el prologa la periodista Maria Tomàs.

Josep Lluís Galiana aprofita el seu bagage com a saxofonista i referent de la improvisació lliure, l’avant-garde jazz i la investigació etnomusicològica per abocar notes en els seus escrits i convertir la lectura en una experiència quasi musical a partir de l’experimentació amb sonoritats en les quals se submergeix, des de fa molts anys, en més de 30 treballs discogràfics, concerts i festivals a Europa, Amèrica i Àsia.

Treballa en el caos, en l’impredictible (abans que el significat derivara en desordre), l’estat inicial de la matèria de la que sorgeix l’ordre i també primer déu antic que va sorgir de la creació. En aqueixa imprevisibilitat atzarosa transita per a desenvolupar amb entusiasme la seua labor artística total: en la música, la poesia, en la seua editorial (EdictOràlia) o en el seu segell discogràfic (Liquen Records).

Com es gesta la idea del llibre ‘Sons compartits’?
La poesia sempre l’he tingut a prop i des de molt jove m’ha agradat abocar els meus pensaments, reflexions i sentiments als meus quaderns com una mena de descàrrega o despullament emocional. També com a exercici intel·lectual i joc creatiu.
Què aprofita de la seua experiència musical i artística en aquest treball?
Tot. No puc fugir del que sóc i d’estar immers en múltiples i diversos processos creatius. Escriure poesia és jugar amb els sons, dibuixar les paraules, intercanviar els colors, combinar les tímbriques, cercar noves polifonies, pastar textures… En realitat, es tracta d’una activitat molt musical.
Conjumina poesia i música, què va ser primer?
Tot al mateix temps.
Els conceptes d’improvisació i experimentació musical els ha aplicat de manera radical en aquest llibre?
Sons compartits no és tan sols un poemari. Encara que no hi ha un nítid fil conductor, sí es poden seguir algunes línies melòdiques recurrents o alguns motius i temes recursius que s’entrecreuen tot al llarg del llibre. Cal destacar, no obstant, el seu caràcter fragmentari, la hibridació de gèneres literaris i sobretot la necessitat d’experimentar amb les sonoritats. Intente fer partícip al lector d’una experiència sonora, quasi musical, on no existeixen les fronteres, ni els límits, sinó horitzontalitats vulnerables, sensibles, però sempre enriquidores i molt vitals.
Quines són les línies melòdiques recurrents?
El silenci, el temps, l’espai, el fragment, la grandesa de l’instant, la percepció, el sentit crític, una sèrie de llocs comuns i algunes figures culturals i artístiques transversals que m’acompanyen des de fa molts anys.
En el poema ‘Abans de…’ diu «Abans de cobejat patrimoni d’elits, la música fou popular acompanyament». On tenim el patrimoni musical ara?
En el món de l’espectacle i el show business; en l’obsessió per les audiències massives; en els revivals i la insistència en els repertoris històrics. No obstant això, sempre ha estat així, i la creativitat, les noves formes de fer música i l’autèntica pulsió artística es troben als carrers i als llocs i accions més recòndites, alternatives i autogestionàries.
En el text ‘Inmortalitat de l’instant’ parla de la improvisació amb altres músics: «El so flueix amb absoluta i radiant naturalitat…» Ha cercat aquest fluir en els seus textos?
M’interessa molt entrar en flux quan estic compartint sons amb altres, perquè no entenc la improvisació d’una altra manera. Escriure és diferent, perquè és una tasca solitària, però tot i així i com passa en qualsevol altra activitat quotidiana si no entres en flux no ets capaç de gaudir el que estàs fent. Quan arribes a eixe punt de màxima concentració en allò que estàs fent i tot comença a fluir és quan assoleixes eixe estat ingràvid, quasi nirvànic, d’autèntic alliberament d’un mateix.
Té ja en cartera nous autors i títols per a la nova col·lecció EdictOràlia poesia?
Sí, però és prompte per desvetllar noms. Al seu temps.
En el terreny estrictament musical Chaosophy, un ensemble d’improvisació lliure integrat per vosté i els músics El Pricto i Avelino Saavedra, ha publicat un disc editat per Liquen Records. Parle’ns d’aquest treball que porta per títol, ‘Who are these people and what do they believe in’?
Chaosophy està inspirat en el llibre Principia Discòrdia, en el discordianisme i en el Caos Sagrat com a condició natural de la realitat. La nostra música, que es mou entre el jazz avantguardista, la improvisació lliure i l’experimentació sonora, té una forta càrrega d’imprevisibilitat. És absolutament enèrgica i molt vigorosa i intenta moure la sang i les vísceres
El seu segell també ha publicat recentment ‘Critical sounds’, una selecció de peces electroacústiques de vosté i el músic suec Thomas Bjelkeborn, dos creadors de llarga i consolidada trajectòria artística. «Un treball impressionant» per a la crítica que també elogia el treball de Chaosophy.
Critical Sounds és un treball molt diferent al que faig amb El Pricto i Avelino Saavedra en Chaosophy. Fa molts anys que em fascina la creació electroacústica i treballar amb altres compositors com és el cas de l’artista Bjelkeborn. La nostra música posa en circulació tot tipus de textures i colors musicals. El nostre diàleg ens trasllada a la relaxació dels entorns, en que la pulsació gairebé desapareix, permetent una fluïdesa de les idees musicals i els materials sonors. Pense que és un disc emocionant, on l’energia no prové de la intensitat del so, sinó de la interacció entre el món acústic i l’electrònic, que transporta a l’oient a paisatges llunyans.

CHAOSOPHY. «Uma forte carga de imprevisibilidade»

Uma forte carga de imprevisibilidade

Chaosophy en el Clasijazz de Almería. Foto: Fran Peñate.

Quem são os Chaosophy? O trio oriundo de Valência junta Josep Lluis Galiana (saxofones tenor e soprano), El Pricto (saxofone alto e piano elétrico) e Avelino Saavedra (bateria e percussão). O grupo pratica uma música assente na improvisação livre e na tradição do free jazz, pós-Albert Ayler, herdeiro direto de Peter Brötzmann: uma música incendiária sempre em alta intensidade. O espanhol Josep Lluis Galiana explica a filosofia e percurso de um grupo que promete desafiar os limites.

De Nuno Catarino

 Como chegaram ao nome do grupo, Chaosophy, e o que significa?
Inspirados pelo livro «Principia Discordia», pelo Discordianismo e pelo sagrado caos como condição natural da realidade, criámos este ensemble de improvisação livre chamado Chaosophy.

Como é que os três músicos se juntaram como trio?
Temos participado ativamente nas cenas nacionais e internacionais da improvisação livre, do jazz avant garde e da experimentação sonora. Após mais de cinco anos a tocarmos juntos e a colaborarmos, decidimos publicar aquele que foi o nosso primeiro disco como grupo. O disco «Who are these people and what do they believe in?» foi gravado a 5 de dezembro de 2017 nos Estúdios Shark em Valência. O El Pricto é natural da Venezuela, mas vive em Barcelona há dezasseis anos. Ele fundou a editora Discordian Records e é o líder da comunidade Discordiana. Eu e o Avelino Saavedra vivemos e trabalhamos em Valência e representamos a cena da música improvisada na cidade desde a década de 1990. Eu fundei a editora Liquen Records em agosto de 2016, uma nova editora que tem por objetivo divulgar música improvisada e experimental. A Liquen Records tem como objetivo levar aos ouvintes mais exigentes alguns processos criativos contemporâneos dos mais destacados artistas das cenas musicais nacional e internacional.

Poderia indicar algumas influências que foram decisivas para o desenvolvimento da sua música?
A minha música vai beber a muitas músicas. É o resultado de mais de trinta anos de estudo e exploração de diferentes géneros e estilos musicais. De uma perspetiva contemporânea até ao free jazz mais extremo, tento mover-me em águas sonoras sempre desconhecidas, imprevisíveis e absolutamente surpreendentes em cada concerto, se for possível.

Quais são os vossos planos como banda? Planeiam colaborar com músicos convidados?
Para já temos o objetivo de apresentar o nosso primeiro disco. Estamos muito satisfeitos com este trabalho e, quem sabe, talvez gravemos um novo álbum no futuro. A vida é imprevisível, absolutamente imprevisível e caótica. A coisa mais importante para nós é que gostamos de improvisar juntos!

Conhecem Lisboa, já estiveram na cidade? Conhecem a cena musical da cidade?
Gosto de Lisboa, mas só estive uma vez. Não conheço muito da cena musical particularmente da improvisação e do jazz, mas sei que é muito interessante e muito ativa.

Em Lisboa vão tocar num festival num jardim, ao ar livre. O que poderemos esperar do vosso concerto no JIGG?
Estamos muito entusiasmados por darmos a conhecer a nossa música. Sabemos que o Jazz im Goethe-Garten é um festival internacional importante para o jazz e música improvisada. A nossa música, que se move entre o jazz avant garde, a improvisação livre e a experimentação sonora, tem uma forte carga de imprevisibilidade. A música de Chaosophy é absolutamente enérgica e muito vigorosa. A nossa música move o sangue e as vísceras. O diálogo poderoso entre os saxofones liga-se à força da bateria do Saaverda. O espaço tem um papel muito importante na improvisação livre e nós vamos escutar atentamente o jardim, o público e todos os sons à nossa volta.

Para terminar, podem dar uma resposta ao título do vosso disco, «Who are these people and what do they believe in?»? (Quem são estas pessoas e em que é que elas acreditam?)
Como referi no início da entrevista, os Chaosophy e a nossa música são inspirados pelos princípios Discordianos e os nossos títulos vêm do livro “Principia Discordia”, que é uma grande colagem conceptual. “A humanidade começará a resolver seus problemas no dia em que ela deixar de se levar muito a sério. Temos que pensar mais em nós mesmos e na vida quotidiana; não em economias ou ordens superiores. Para este fim, propomos que o ser humano desenvolva o seu amor inato pela desordem”. A “Principia Discordia” diz-nos que «se conseguirmos dominar o nonsense da mesma forma que já aprendemos a dominar o sentido, então cada um irá expor o outro por aquilo que é: absurdo. A partir desse momento de iluminação, o ser humano começa a ser livre, independentemente daquilo que o rodeia. Ele torna-se livre para jogar jogos de ordem e alterá-los à vontade. Ele torna-se livre para jogar jogos de desordens, apenas porque lhe apetece. Ele torna-se livre para jogar ou para não jogar, nem um nem ambos. E como o mestre dos seus próprios jogos, ele joga sem medo e, portanto, sem frustração e, portanto, com boa vontade na sua alma e amor no seu ser «. Finalmente, “quando os seres humanos se libertarem, tornam-se livres; então a humanidade será livre e poderemos ter o conhecimento de um sábio e a sabedoria de uma criança”.

CHAOSOFY | ESPANHA

A improvisação livre e a deriva sonora são os pontos de partida deste trio de Barcelona oriundo de uma cena que urge ser conhecida e que se aplica numa música energética e vibrante via uma organização instrumental pouco ortodoxa. Dois saxofones que se desdobram & bateria são criadores de uma tensão que cimenta um discurso coletivo inconformista e subtil. 

El Pricto, saxofone alto, piano elétrico Fender Rhodes | Josep Lluís Galiana, saxofones tenor e soprano | Avelino Saavedra, bateria.

HDO 367. Pachi Tapiz al habla con… Josep Lluis Galiana [Podcast]

HDO 367. Al habla con… Josep Lluis Galiana [Podcast]

HDO 367 está dedicado el saxofonista, improvisador, periodista, escritor, pensador y creador Josep Lluis Galiana, que en los últimos meses ha publicado el libro Improvisación libre. El gran juego de la deriva sonora (Edictoràlia Música), y las grabaciones Critical Sounds (junto al experto en tratamiento del sonido Thomas Bjelkeborn), y Who are these people and what do they believe in?” (a nombre del trío Chaosophy que completa junto a El Pricto y Avelino Saavedra). Ambas grabaciones han sido publicadas en el sello Liquen Records, que en activo desde 2017, está especializado en la improvisación libre y ha publicado ya seis referencias.

En el programa el creador charla con Pachi Tapiz acerca de su libro, sus grabaciones y sus reflexiones acerca de la improvisación. También se escuchan dos piezas de cada una de las grabaciones mencionadas.

 

 

Tomajazz:
Presentación y podcast: © Pachi Tapiz, 2018
Fotografía perteneciente al concierto en Jamboree de Josep Lluis Galiana y Avelino Saavedra: © Joan Cortès, 2015

 

CHAOSOPHY. Who Are These People And What Do They Believe In?

CHAOSOPHY. Who Are These People And What Do They Believe In? València: LIQUEN RECORDS. DL: V-3437-2017 — LRCD006. PVP: 15€




Gastos de envío incluidos para España / Shipping costs included for Spain; para el resto del mundo, consulte coste de envío / for the rest of the world, chek shipping cost; otros métodos de pago / other payment methods. Contacto / Contact: liquenrecords@liquenrecords.com

CHAOSOPHY is a free improvisation ensemble composed by the musicians El Pricto, Josep Lluís Galiana and Avelino Saavedra. All of them have spent decades on the national and international scene of free improvisation, avant-garde jazz and sound experimentation. After more than five years acting and collaborating together, they have decided to publish their first album.

WHO ARE THESE PEOPLE AND WHAT DO THEY BELIEVE IN? were made on December 5th 2017 at the Shark Estudios, Paterna, València, Spain. Recorded by Julio Valdeolmillos. Mixed by Avelino Saavedra and El Pricto. Mastered by Avelino Saavedra. Produced by Josep Lluís Galiana.

  • With the support ofIn collaboration with
  • and
  • All music composed by

EL PRICTO (alto saxophone and Rhodes electric piano)

JOSEP LLUÍS GALIANA (baritone, tenor and soprano saxophones)

AVELINO SAAVEDRA (drums, coyote call on track 1)

The music of CHAOSOPHY is absolutely energetic and very vigorous. Your music moves blood and viscera. The powerful dialogue between the saxophones of Galiana and El Pricto connects with the strength of Saavedra’s drums. WHO ARE THESE PEOPLE AND WHAT DO THEY BELIEVE IN? is a recording full of emotions and pulsions, where these three improvisers show their musical background with great generosity, all their influences: from contemporary music to free-jazz, through sound experimentation and the influence of ethnic music.

Listen at LIQUEN RECORDS’s bandcamp
  1. Eristocracy
  2. The Myth Of The Nipples
  3. If You Can’t Be Right At Least Be Loud
  4. The Only TRUTH In The Multiverse Is That SHIT HAPPENS
  5. It Is Their Firm Belief That It Is A Mistake To Hold Firm Beliefs

CHAOSOPHY és un ensemble d’improvisació lliure integrat pels músics El Pricto, Josep Lluís Galiana i Avelino Saavedra. Tots ells porten dècades a l’escena nacional i internacional de la improvisació lliure, l’avant-garde jazz i l’experimentació sonora. Després de més de cinc anys actuant i col·laborant junts, han decidit publicar el seu primer treball discogràfic. WHO ARE THESE PEOPLE AND WHAT DO THEY BELIEVE IN? fou gravat el 5 de desembre de 2017 als Shark Estudios, Paterna, València, Spain, per Julio Valdeolmillos. Mesclat per Avelino Saavedra i El Pricto, i masteritzat per Avelino Saavedra. Produït per Josep Lluís Galiana.

La música de CHAOSOPHY és absolutament energètica i molt vigorosa. La música d’aquest grup mou sang i vísceres. El potent diàleg entre els saxofons de Galiana i El Pricto connecta amb la força i la contundència de la bateria de Saavedra. WHO ARE THESE PEOPLE AND WHAT DO THEY BELIEVE IN? és un disc ple d’emocions i pulsions, on aquests tres improvisadors mostren amb gran generositat tot el seu bagatge musical, totes les seues influències: des de la música contemporània al free-jazz, passant per l’experimentació sonora i la influència de músiques ètniques.

Tota la música està composta per

EL PRICTO (saxofon alt i piano elèctric Rhodes)

JOSEP LLUÍS GALIANA (saxofons baríton, tenor i soprano)

AVELINO SAAVEDRA (bateria, reclam de coiot en track 1)

CHAOSOPHY va protagonitzar al Clasijazz d’Almeria el 26 de maig de 2017 un concert memorable, d’on va sorgir l’idea d’aquest album. En aquest enllaç es pot veure un resum de l’esmentat concert:

Tot al llarg d’una dècada, El Pricto, Galiana i Saavedra han col·laborat en nombrosos projectes, concerts, gravacions i workshops en Espanya i altres països europeus. D’aquesta estreta relació artística, aquests músics han participat conjuntament en festivals i cicles propis com el LEM Gràcia Territori Sonor, Sound In / Feria Estampa 2013 (Matadero-Madrid), Cicle de concerts a Pluton.cc (València), Sessions d’Improvisació a l’Octubre Centre de Cultura Contemporània (València), Eufònic, Anem Anem, Cicle al Soda Acústic (Barcelona)…

CHAOSOPHY en EL ARGONAUTA la librería de la música de MADRID

PRESS 

HDO 367. Al habla con… Josep Lluis Galiana [Podcast]

 

«Chaosophy es un salto cualitativo y uno de los proyectos más ambiciosos del sello Liquen Records. Un disco incontestable, directol y arrollador, lleno de energía, aunque son capaces de ser muy muy sutiles en algunos pasajes. En definitiva, una apuesta muy ambiciosa, un disco muy serio, sin duda, de lo mejor que escucharemos en la libre improvisación durante este año.» (Sergio Cabanillas, Universos Paralelos)

«Un trío de gigantes de la improvisación con una grandísima capacidad para sorprender.» (Sergio Cabanillas, Universos Paralelos)

Pedro Menchaca, Vericuetos/Radio Kras

Bad Music Jazz (www.badmusicjazz.blogspot.com.es) és el programa de jazz de la factoria Bad Music, fundat per Martí Farré i Olga Àbalos, i dirigit i presentat per Martí Farré

CHAOSOPHY – “WHO ARE THESE PEOPLE AND WHAT DO THEY BELIEVE IN?” (LIQUEN RECORDS LRCD006/DISCORDIAN RECORDS, 2017)

Publicado por CORONEL MORTIMER en jueves, abril 25, 2019 en La muerte tenía un blog, por Antonio Martín

Tres músicos improvisando de forma salvaje abren Chaosophy. Caos en forma de saxofón alto y piano eléctrico Rhodes (El Pricto), saxofón tenor/soprano (Josep Lluís Galiana) y batería/percusiones (Avelino Saavedra).

Espejismo musical a base de un arquitectónico y complejo sistema de ordenadas y coordenadas en el que, casualidades del destino y de la singularidad del espacio tiempo, ha sido grabada esta tremebunda sesión del 5 de Diciembre de 2017 en los Shark Studios de Paterna (Valencia) por Julio Valdeolmillos.

Fantástica y definitoria la portada (El Pricto) alejada de esos espantosos retratos de virtuosos con gorras de medio calado o gorros de gángsteres tan habituales en el jazz y que me producen escalofríos. Aquí se ha recurrido a algo más europeo y fresco, una imagen de tres astronautas que parecen hablar un diálogo extraterrestre (su música) mientras nos miran con curiosidad.

Si pequeños patrones y variaciones musicales pueden crean grandiosos estados alterados de consciencia, ¿qué ocurre cuando el grado de beligerancia y cohesión es tan elevado que se roza la simultaneidad de los Sistemas Dinámicos?. Dicho de otra forma, ¿seremos capaces de preveer el movimiento vibrátil de su música y situarlo en un GPS acústico/mental?. Todavía más fácil, cómo demonios puede uno sentir el pulso de la música dentro de tanto caos?

Esto que puede parecer una perogrullada adquiere en mi cabeza importancia catedralicia. Analizando variables como Los Atractores de Punto Fijo, la Divergencia Exponencia de Trayectorias, la Sensibilidad y el Determinismo, pero todo aplicado al campo de la Improvisación Libre y el Free Jazz, llego a la conclusión de que de la misma forma que un Sismógrafo recoge las sutiles variaciones de las placas tectónicas, la representación gráfica de la música de este potentísimo trío crearía a buen seguro Mandalas Psicorrágicos de barroca evolución (posiblemente infinita).

“Eristocracy” es muestra de todo el rollo que os he soltado. Yo, que he tenido oportunidad de ver a estos tres salvajes músicos en estado de gracia delante de un escenario, puedo atestiguar que la tensión de su música se masca. Los devaneos entre saxos altos y los más líricos tenores caminan el fiero paso de aquel monstruoso Free Jazz de Ornette Coleman, pero sin perder nunca de vista la siempre aguerrida forma de entender estos géneros que tienen los británicos.

Necesitas escuchar mínimo tres veces cada corte (una por cada músico, una por cada negación de Pedro… como si dijese: “joder, esto no puede ser real”) para comprender el trenzado que se establece; las innumerables sordinas (con la parte interior del muslo, que lo he visto en directo) de El Pricto, la concentración ensimismada de Galiana, que me sorprende muchísimo con las ráfagas de notas cortas y en sábana, sin perder nunca el compás y jugando con todas las partes de su instrumento, y luego la percusión casi tribal de Saavedra que convierte la batería en un lienzo y cada vez que golpea la baqueta se rellena un espacio en blanco.

“The Myth of the Nipples” es abstracta. Soplidos, Glosolalia musical agreste con cierto aroma a Mu de Don Cherry, los Heliocentric Worlds de Sun Ra y esas salvajes incursiones político circenses de la Art Ensemble of Chicago (“Reese and the Smooth Ones”). De forma inexorable se vierte una percusión enorme que requiere de la máxima atención del oyente para empaparse de la cantidad de microdiálogos que mantiene con los vientos. No creo que se trate de virtuosismo (odio esa palabra), sino de hilo umbilical con lo Sacro. No encuentro otra palabra para transmitiros el grado creativo en, no lo he dicho hasta ahora, Who Are These People and What Do They Believe In?, que es así como se titula.

Cambia el registro la más fusionera “If You Can´t Be Right At Least Be Loud” donde El Pricto conduce un atmosférico Muzak de piano eléctrico que nutre el fondo sobre el que se desarrolla un apabullante solo de Galiana al saxo tenor.

Como si de una oscurísima sesión de la Tony Williams Lifetime, pero con aliño de Soft Machine, Saavedra recuerda al genial Williams en acercamientos a un Post Bop casi Funk rematado por arabescos exquisitos marca de la casa. Luego acotado solo del Piano Rhodes y vuelta al motivo principal melódico; para rematar, abstracciones minimalistas para rematar un corte sublime.

Fastuoso el inicio de “The Only TRUTH In The Multiverse Is That SHIT HAPPENS”, de los mejores títulos que he leído en mucho tiempo. Los tres músicos jugando con los aspectos más ambientales de sus instrumentos acercándose al terreno del Jazz Rock. Nunca quietos, siempre en movimiento, el trío se va desplazando a una suerte de Free Bop in crescendo. Curioso como en ocasiones tienes la sensación de que hay toda una base rítmica (con bajo y todo) tocando. Supongo que el espectro que abarcan es tan amplio que te amortajan en poliuretano.

Para rematar la faena, “It Is Their Firm Belief That It Is A Mistake To Hold Firm Beliefs”. Los vientos muy Coltranianos, con Saavedra codeándose con el mismísmo Rashied Ali. Se vuelve a los planos dimensionales del comienzo del disco pero con el Rhodes ejecutando una impresionante cabalgada que va ganando en protagonismo. No se me ocurren más adjetivos. Hay que rendirse ante la maestría de El Pricto, Galiana y Saavedra que tienen las narices de coger al Caos por sus gónadas y darle la forma que ellos quieren en su torno de barro particular. Créeme cuando te digo que se trata de un álbum IMPRESCINDIBLE si eres amante de estos estilos.

Crece y crece con cada escucha como el jodido Big Bang, que todavía dicen que se está extendiendo…. ¿o será replegando?. A veces Free, otras Jazz Rock, pero con una energía descomunal que queda patente en cada uno de los 9 cortes del disco. Hay quien afirma que este tipo de grabaciones no suele recoger la grandeza de los directos; pues bien, aquí, un claro ejemplo de lo contrario.

Antonio Martín,La muerte tenía un blog

Uma forte carga de imprevisibilidade

Quem são os Chaosophy? O trio oriundo de Valência junta Josep Lluis Galiana (saxofones tenor e soprano), El Pricto (saxofone alto e piano elétrico) e Avelino Saavedra (bateria e percussão). O grupo pratica uma música assente na improvisação livre e na tradição do free jazz, pós-Albert Ayler, herdeiro direto de Peter Brötzmann: uma música incendiária sempre em alta intensidade. O espanhol Josep Lluis Galiana explica a filosofia e percurso de um grupo que promete desafiar os limites.

De Nuno Catarino

Como chegaram ao nome do grupo, Chaosophy, e o que significa?
Inspirados pelo livro “Principia Discordia”, pelo Discordianismo e pelo sagrado caos como condição natural da realidade, criámos este ensemble de improvisação livre chamado Chaosophy.

Como é que os três músicos se juntaram como trio?
Temos participado ativamente nas cenas nacionais e internacionais da improvisação livre, do jazz avant garde e da experimentação sonora. Após mais de cinco anos a tocarmos juntos e a colaborarmos, decidimos publicar aquele que foi o nosso primeiro disco como grupo. O disco “Who are these people and what do they believe in?” foi gravado a 5 de dezembro de 2017 nos Estúdios Shark em Valência. O El Pricto é natural da Venezuela, mas vive em Barcelona há dezasseis anos. Ele fundou a editora Discordian Records e é o líder da comunidade Discordiana. Eu e o Avelino Saavedra vivemos e trabalhamos em Valência e representamos a cena da música improvisada na cidade desde a década de 1990. Eu fundei a editora Liquen Records em agosto de 2016, uma nova editora que tem por objetivo divulgar música improvisada e experimental. A Liquen Records tem como objetivo levar aos ouvintes mais exigentes alguns processos criativos contemporâneos dos mais destacados artistas das cenas musicais nacional e internacional.

Poderia indicar algumas influências que foram decisivas para o desenvolvimento da sua música?
A minha música vai beber a muitas músicas. É o resultado de mais de trinta anos de estudo e exploração de diferentes géneros e estilos musicais. De uma perspetiva contemporânea até ao free jazz mais extremo, tento mover-me em águas sonoras sempre desconhecidas, imprevisíveis e absolutamente surpreendentes em cada concerto, se for possível.

Quais são os vossos planos como banda? Planeiam colaborar com músicos convidados?
Para já temos o objetivo de apresentar o nosso primeiro disco. Estamos muito satisfeitos com este trabalho e, quem sabe, talvez gravemos um novo álbum no futuro. A vida é imprevisível, absolutamente imprevisível e caótica. A coisa mais importante para nós é que gostamos de improvisar juntos!

Conhecem Lisboa, já estiveram na cidade? Conhecem a cena musical da cidade?
Gosto de Lisboa, mas só estive uma vez. Não conheço muito da cena musical particularmente da improvisação e do jazz, mas sei que é muito interessante e muito ativa.

Em Lisboa vão tocar num festival num jardim, ao ar livre. O que poderemos esperar do vosso concerto no JIGG?
Estamos muito entusiasmados por darmos a conhecer a nossa música. Sabemos que o Jazz im Goethe-Garten é um festival internacional importante para o jazz e música improvisada. A nossa música, que se move entre o jazz avant garde, a improvisação livre e a experimentação sonora, tem uma forte carga de imprevisibilidade. A música de Chaosophy é absolutamente enérgica e muito vigorosa. A nossa música move o sangue e as vísceras. O diálogo poderoso entre os saxofones liga-se à força da bateria do Saaverda. O espaço tem um papel muito importante na improvisação livre e nós vamos escutar atentamente o jardim, o público e todos os sons à nossa volta.

Para terminar, podem dar uma resposta ao título do vosso disco, “Who are these people and what do they believe in?”? (Quem são estas pessoas e em que é que elas acreditam?)
Como referi no início da entrevista, os Chaosophy e a nossa música são inspirados pelos princípios Discordianos e os nossos títulos vêm do livro “Principia Discordia”, que é uma grande colagem conceptual. “A humanidade começará a resolver seus problemas no dia em que ela deixar de se levar muito a sério. Temos que pensar mais em nós mesmos e na vida quotidiana; não em economias ou ordens superiores. Para este fim, propomos que o ser humano desenvolva o seu amor inato pela desordem”. A “Principia Discordia” diz-nos que “se conseguirmos dominar o nonsense da mesma forma que já aprendemos a dominar o sentido, então cada um irá expor o outro por aquilo que é: absurdo. A partir desse momento de iluminação, o ser humano começa a ser livre, independentemente daquilo que o rodeia. Ele torna-se livre para jogar jogos de ordem e alterá-los à vontade. Ele torna-se livre para jogar jogos de desordens, apenas porque lhe apetece. Ele torna-se livre para jogar ou para não jogar, nem um nem ambos. E como o mestre dos seus próprios jogos, ele joga sem medo e, portanto, sem frustração e, portanto, com boa vontade na sua alma e amor no seu ser “. Finalmente, “quando os seres humanos se libertarem, tornam-se livres; então a humanidade será livre e poderemos ter o conhecimento de um sábio e a sabedoria de uma criança”.

CHAOSOFY | ESPANHA

A improvisação livre e a deriva sonora são os pontos de partida deste trio de Barcelona oriundo de uma cena que urge ser conhecida e que se aplica numa música energética e vibrante via uma organização instrumental pouco ortodoxa. Dois saxofones que se desdobram & bateria são criadores de uma tensão que cimenta um discurso coletivo inconformista e subtil. El Pricto, saxofone alto, piano elétrico Fender Rhodes | Josep Lluís Galiana, saxofones tenor e soprano | Avelino Saavedra, bateria.

Crítica de CHAOSOPHY en la Revista polaca Trybuna Muzyki Spontanicznej

Chaosophy  Who are these people and what do they believe in? (Discordian Records/ Liquen Records, 2018)

Na początek naszej zbiorówki, przykład imponującego tempa edytorskiego. Rejestracja studyjna z początku grudnia ub.r., udostępniona światu już 5 stycznia. I to nie tylko w wersji elektronicznej, albowiem produkcja Discordian ma też wersję CD (dzięki drugiemu wydawcy; patrz: wyżej).

Hiszpańska Walencja, trzech muzyków, którzy przejęli bardzo efektowną nazwę Chaosophy: El Pricto – saksofon altowy i piano elektryczne, Josep Lluis Galiana – saksofon tenorowy i sopranowy oraz Avelino Saavedra – perkusja i … coyote call. Płyta zwie się prowokacyjnie Who are these people and what do they believe in?, składa się z pięciu utworów, które trwają 44 minuty. Muzycy dość swobodnie improwizują, a opis wydawnictwa nie sugeruje, iżby pracowali na wcześniej przygotowanym scenariuszu.

Błyskotliwa batalia na wyostrzone saksofony (Galiana po lewej, Pricto po prawej) i dynamiczny drumming w estetyce Elvina Jonesa. Free jazz pełną gębą, a nawet pełnymi tubami! Rodzaj Filozofii Chaosu? To jednak nie zawody, a raczej wielowątkowa pyskówka. Tembr altu jest bardzo zabrudzony, tenor zaś brzmi czyściej, przez co zdaje się być bardziej spolegliwy w tej bystrej improwizacji. Ognisty taniec, pełen mikro wybuchów w trakcie. Drugi fragment, niczym cisza po burzy, przynosi sonorystyczne wyciszenie, wypełnione plastrami zadumy, które lepią ujścia każdej z tub. Perkusista jest równie wyrafinowany akustycznie i dobrze buduje relacje z saksofonistami.

W trzecim odcinku do gry wchodzi electric piano i aura nagrania przyjmuje walory fussion jazzu. Gęsta, dynamiczna ekspozycja, tłusta i do tupania nogą, albo kciukiem po blacie stołu. Free fussion, oczywiście! Gdy Pricto wybija się przed szereg, jego solowe pasaże pachną kwaśnym Return to Forever. Brawo! Kolejny utwór snuje się, jak oniryczna ballada dla tych, którzy boją się inaczej. Intro piana zwinnie komentuje drummer, który przyoblekł się w szaty hippisa. Po niedługiej chwili w rękach Pricto ponownie ląduje alt. Dialog z sopranem jest odrobinę imitacyjny, potem przeradza się w somnabuliczny taniec w wysokich rejestrach. Perkusja ponownie zachęca dęciaki do bardziej energicznych zachowań i czyni to wyjątkowo skutecznie. Ostatni odcinek zaczyna się w dość umiarkowanym tempie. Silna ekspozycja tenoru, z wyrafinowanym, nieco psychodelicznym komentarzem piana, do którego – w międzyczasie – powrócił Pricto. Dynamika samego już finału dobrze reasumuje wartość całego nagrania. Sznyt eklektyzmu wpisany w kod DNA discordiańskiego wydawcy, i tu znajduje swoje odbicie! Świetna płyta!

Chaosophy ¿Quiénes son estas personas? (Discordian Records / Liquen Records, 2018)

Al comienzo de nuestra colección, un ejemplo de un ritmo editorial impresionante. Registro del estudio desde el comienzo de diciembre del año pasado, puesto a disposición del mundo el 5 de enero. Y no solo en la versión electrónica, porque la producción de Discordian también tiene una versión en CD (gracias al segundo editor, LIQUEN RECORDS).

Español-València, los tres músicos, que se hizo un nombre muy impresionante Chaosophy El Pricto – saxofón alto y piano eléctrico, Josep Lluís Galiana – tenor y soprano y Avelino Saavedra – tambores y … reclamo de coyote. El álbum se llama provocativamente “¿Quiénes son estas personas?” y consta de cinco canciones que duran 44 minutos. La música discurre bastante libremente y la descripción de la editorial no sugiere que trabajen en un escenario previamente preparado.

Una batalla brillante por saxofones tonificados (Galiana a la izquierda, Pricto a la derecha) y tambores dinámicos en la estética de Elvin Jones. Taza llena de jazz gratis, ¡e incluso tubos llenos! El tipo de filosofía del caos? Esto no es una competencia, sino un juego de fútbol con múltiples hilos. El Tembrium del alto está muy sucio, el tenor suena más limpio, lo que parece ser más confiable en esta improvisación inteligente. Danza ardiente, llena de micro explosiones en el curso. El segundo fragmento, como el silencio después de la tormenta, proporciona calma sonorista, llena de rebanadas de ensoñación que pegan las bocas de cada uno de los tubos. El baterista es igualmente refinado acústicamente y desarrolla relaciones con saxofonistas. En el tercer episodio, el piano eléctrico ingresa al juego y el aura de grabación adquiere la fusión del jazz. Exposición gruesa y dinámica, grasosa y pisando fuerte, o pulgar sobre la mesa. Fusión gratis, por supuesto! Cuando Pricto avanza, sus pasajes en solitario huelen agriamente Return to Forever. Hurra!

Otra canción está girando como una balada onírica para los que tienen miedo de lo contrario. La introducción de espuma perfora al baterista, que se ha puesto las túnicas hippies. Después de un tiempo, Pricto vuelve a aterrizar alt. El diálogo con soprano es un poco imitativo, luego se convierte en una danza somnabulic en altos registros. Drums nuevamente alienta el blues para un comportamiento más enérgico y lo hace extremadamente efectivo. El último episodio comienza a un ritmo bastante moderado. Una fuerte exposición de tenor con un comentario sofisticado y ligeramente psicodélico sobre la espuma, al cual Pricco regresó mientras tanto. La dinámica del final en sí misma resume bien el valor de toda la grabación. El eclecticismo está inscrito en el código de ADN del editor Discordian, ¡y aquí se refleja! ¡Gran CD!

Chaosophy: Who are these people and what do they believe in?. ¡Impro sin barreras!

Editan: Liquen Records y Discordian Records, Valencia, 2017. El Pricto, saxo alto y teclado; Josep Lluis Galiana, saxos soprano y tenor; Avelino Saavedra, batería.

Miguel Ángel Pérez Martín – Doce Notas – 25/07/2018

En alguna reseña anterior dije que la improvisación – siendo uno de los elementos distintivos del Jazz- no siempre es Jazz. A veces lo es y otras no, algo que pasa en este disco en los diferentes temas.

Sin duda la instrumentación y sonoridad ayudan a que se asimile la improvisación al jazz – saxos, batería- pero también se usan los instrumentos – percusión, viento y golpeado de las zapatas de los saxos- con otra intención y otra “musicalidad”.

Son unos valientes, entran directo a “matar”: un power trío muy especial para abrir el disco: batería, saxo tenor apoyando los bajos, los graves y el saxo soprano haciendo “melodía” (atonal, claro) Eristocracy se llama…quizá el tema más jazzy de todos.

Pasan enseguida a la improvisación noisy (ruidos extraídos de los diferentes instrumentos) sin fraseado…perfecto para acompañar imágenes abstractas, muy a lo Fred Frith, para acercarse en el tercer tema a un sonido de los setenta que nos gusta mucho a los más viejos del lugar: teclado Rodhes, batería y saxo a lo Soft Machine, supongo que sobre un acuerdo de “sonoridad” y a improvisar, claro, hay que saber mucha armonía para que eso “suene”…y suena! Sobrecogedor título: If you can´t be right at least be loud. El cierre con ruido de cristales (¿) le da un ambiente muy especial, una gran sensación de compuesto-ensayado…para romper incluso el molde de la impro total, resolviendo este magnífico disco en la onda más expresionista, percusiva y atonal posible, con un interplay muy fuerte de los dos saxos improvisando sobre un fondo de batería en “the only truth…”

Exhibición de sonoridades y ruidos posibles con los saxos tenor y soprano en el tema final…juegan aquí con todos los órganos de fonación posibles…estómago, esófago, garganta, boca…el propio tubo del saxo…el maestro Josep Lluis es el responsable (músico, escritor y divulgador de las excelencias de la creatividad y la improvisación en cursos, talleres, charlas y libros) sobre fondo de teclado – atonal, puro Cecil Taylor- y una más que eficaz batería.

Entiendo que no es una opción mayoritaria en la música actual – ya sea jazz o música contemporánea- pero es uno de los caminos que se están empezando a transitar por, cada día, más aficionados y como poco exige visibilidad y reconocimiento. Calidad le sobra y en muchos casos tiene una vertiente “performativa” que ayuda a entrar en sonoridades desconocidas en los directos.

Muy recomendable para quienes ya transitamos estos senderos y también para aquellos que quieran arriesgar un poco desde el jazz, el rock experimental o la música contemporánea. Deseando verles en acción.

Víctor Sequí, desde ALINA MÚSICA

Chaosophy es quizás una de las grabaciones más evolucionadas y redondas de estos últimos años en lo que podríamos llamar Música Free. Hablamos de Free con todas sus consecuencias, incluyendo en la acepción todo lo que de “jazz libre” contiene la historicidad del término. El hecho de que tres músicos ibéricos demuestren de forma natural una asunción del lenguaje jazzístico más exigente nos emociona y nos recuerda que este es un “lenguaje” realmente universal, destinado a seguir evolucionando y que seguirá dejándonos joyas sonoras, encuentros mágicos hinchados de tanta nostalgia como de invenciones de futuro. Estos tres músicos consiguen reinventar la ilusión y profundidad de aquellos años en los que la libertad musical se escribía a cada compás, en cada golpe de plato o silencio tenso, generando esa expectativa alegre en la que nos planteamos qué sucederá un segundo después…

Maciej Lewenstein

Chaosophy: Who are these people and what do they believe in? Discordian Records 103 MP3 El Pricto (as, elec p); Josep Lluís Galiana (ts, ss);
Avelino Saavedra (dr, coyote call). December 2017.

Trio is one of the favorite formats of El Pricto, although one can meet him more frequently in quartets or big ensembles. This trio is very special though: it includes to saxophone players, although El Pricto plays also some electric piano.

It starts with the full blast: «Eristocracy» for alto and tenor, 8 minute long eruption of feeling and expression supported by extremely powerful drumming. «The Myth of the Nipples», as well as the whole album, might be inspired by the famous record of Peter Brötzmann, «Nipples». Here it is an open track, starting with keys and mouth piece effects, developing fragmented, but again quite expressive alto-soprano saxophones dialogue.
«If you can’t be right at least be loud» is the most traditional free jazz track: El Pricto on electric piano and Avelino on drums support here a stupendous tenor solo of Josep Lluis. El Pricto continues his electric piano adventure on «The only TRUTH in the multiverse is that SHIT HAPPENS», and does it wonderfully. In the middle of the track he turns to the alto and continues a dialogue with Josep’s soprano in an free-impressionistic style. «It is their firm belief that it is a mistake to hold firm beliefs» starts with slow, long tones of overblown alto and tenor, and delicate drumming. After two minutes the faster rhythm starts and slowly the track attains the power with Josep on tenor and El Pricto on piano. The latter plays an excellent solo then. In the end Josep comes back on soprano with a great power, which ceased down at end. Excellent album, very profoundly recommended!!!

Josep Lluís Galiana & Thomas Bjelkeborn. CRITICAL SOUNDS

Josep Lluís Galiana & Thomas Bjelkeborn. CRITICAL SOUNDS. València: LIQUEN RECORDS. DL: V-3436-2017 — LRCD005. PVP: 15€




Gastos de envío incluidos para España / Shipping costs included for Spain; para el resto del mundo, consulte coste de envío / for the rest of the world, see shipping cost; otros métodos de pago / other payment methods. Contacto / Contact: liquenrecords@liquenrecords.com

Josep Lluís Galiana i Thomas Bjelkeborn són dos creadors de llarga i consolidada trajectòria artística en el terreny de l’Electroacoustic Improvisation (EI). Músics de reconegut prestigi internacional, Bjelkeborn & Galiana han gravat als Liquen Studios el seu primer treball discogràfic com a duet. CRITICAL SOUNDS és una selecció de peces electroacústiques enregistrades el 14 de maig de 2017.

All electronic sounds were derived in real time from the acoustic instruments and all music composed by Josep Lluís Galiana and Thomas Bjelkeborn.

The recording were made on May 14th 2017, mixed and mastered on December 2nd 2017 at Liquen Studios, Pedralba, València, Spain.

Produced by Josep Lluís Galiana. Graphic Design by J. Chagall. Cover Photo by Thomas Bjelkeborn, Langakersvägen, Enskede, Sweden.

  • With the support ofIn collaboration with

«Les creacions de Galiana & Bjelkeborn posen en flux tota mena de textures musicals, tímbriques, colors i pulsacions realment sorprenents. El diàleg entre els saxofons de Galiana i l’exquisida electrònica en viu de Bjelkeborn es mou cap ambients relaxants, en els quals la pulsació gairebé desapareix, possibilitant una fluïdesa d’idees musicals i materials sonors força suggerent. CRITICAL SOUNDS és un disc emocionant, on l’energia no procedeix de la intensitat sonora, sinó de la interacció entre el món acústic i l’electrònic, que transporta a l’oient a paisatges llunyans i encara desconeguts.» P.C.

“The creations of Thomas Bjelkeborn and Josep Lluís Galiana put into circulation all kinds of musical textures, colors and pulsing truly amazing. The dialogue between the saxophones of Galiana and the exquisite live electronics of Bjelkeborn moves us to relaxing enviroments, in which the pulsation almost disappears, enabling a fluidity of musical ideas and sound materials quite suggestive. CRITICAL SOUNDS is an exciting disc, where the energy does not come from the sound intensity, but from the interaction between the acoustic and electronic world, that it transports the listener into distant and still unknown landscapes.” P.C.

Thomas Bjelkeborn i Josep Lluís Galiana se conegueren l’any 2007 al 15º Audio Art Festival de Cracòvia (Polònia), durant la celebració de l’Assemblea Anual de la Confederació Internacional de Música Electroacústica (CIME-CIM de la Unesco).

Aleshores, Bjelkeborn era el tresorer de la CIME i Galiana, secretari de l’Asociación de Música Electroacústica de España (AMEE).

Tot al llarg d’una dècada, Bjelkeborn i Galiana han col·laborat en nombrosos projectes, concerts, gravacions i workshops tant a Suècia com a Espanya.

D’aquesta estreta relació artística, ambdós músics han participat conjuntament en els següents festivals i mostres com ara…

  • Festival Internacional de Música Electroacústica Punto de Encuentro, en diverses edicions, organitzades des de l’AMEE.
  • en el prestigiós i ja desaparegut Synthèse 38º International Festival of Electronic Music and Creation de Bourge (França).
  • 32º Festival Internacional de Música Contemporània Ensems.
  • INSIDE3 för saxopones, laptops och live-electronics Tour 2009: Fylkingen Stockholm i Gävle Teater (Suècia).
  • la primera edició del IDKA International Festival in Spegeln/Gävle/Sweden 2010, Vasaskolan de Gävle i Spegeln/Gävle (Suècia).
  • Conservatori Superior de Música de València Residència i Gravació al Laboratori d’Electroacústica (LEA), 2011.
  • Cicle de concerts a MenosUno 2012 (Madrid).
  • Feria Estampa / Sound In 2012. Arte sonoro y músicas experimentales en la Feria de Arte Múltiple Estampa Matadero (Madrid).
  • II Sound In / Feria Estampa 2013 (Matadero-Madrid).
  • Cicle de concerts a Pluton.cc 2017 (València).

PRESS

Del saxofón construyendo el espacio

Paco Yáñez, mundoclasico.com, lunes, 7 de septiembre de 2020

Una de las ventajas que nos ofrece la inabarcable labor en el ámbito musical del compositor, saxofonista, productor, editor y escritor Josep Lluís Galiana (Valencia, 1961) es la de contar con un importante catálogo de ensayos, entrevistas y artículos por medio de los cuales Galiana nos muestra un contrapunto reflexivo a su actividad como músico: una mirada que, en ocasiones, pone en el centro de su analítica pluma a algunos de los intérpretes con los que el propio Josep Lluís Galiana ha colaborado a lo largo de las últimas décadas, trazando de ellos un retrato que redimensiona sus trayectorias artísticas y nuestra comprensión de las mismas.

Tal es el caso del sueco Thomas Bjelkeborn (Torsåker, 1959), compositor, improvisador y músico electrónico que en Emociones sonoras. De la creación electroacústica, la improvisación libre, el arte sonoro y otras músicas experimentales (EdictOràlia, 2020), volumen de artículos de Josep Lluís Galiana reseñado en mundoclasico.com el pasado 29 de junio, aparece en su índice onomástico con hasta siete entradas, en una de las cuales Galiana cita, a su vez, a Gregorio Jiménez (compositor y presidente de la Asociación de Música Electroacústica de España), que sobre una de las piezas de Thomas Bjelkeborn ejecutadas en Valencia el 14 de noviembre de 2010, Speedbump, destacaba «la maestría en el manejo del timbre, de las dinámicas y de la construcción formal».

Estas palabras de Gregorio Jiménez podrían ser perfectamente válidas para el compacto que hoy reseñamos, en el que Thomas Bjelkeborn construye, desde la electrónica, la pieza que mano a mano compone con Josep Lluís Galiana en los saxofones soprano y tenor: Critical Sounds (2017). Critical Sounds es una composición de 64:21 minutos de duración estructurada en ocho movimientos (que van desde los 2:06 a los 13:48 minutos) de una heterogeneidad fascinante, por la cantidad de mundos sonoros a los que Bjelkeborn y Galiana nos conducen: unos paisajes acústicos que unen la sensualidad mediterránea del saxofón de Galiana en algunos de sus atisbos melódicos (como los que escuchamos en el primer movimiento) con los ambientes albares y la esencial desnudez característica del paisaje nórdico en invierno.

Pero estos son, tan sólo, dos de los muchos territorios que entran en fusión en una propuesta que prácticamente agota las posibilidades del saxofón en cuanto a registros y técnicas, en línea con lo escuchado al propio Galiana en el excelente compacto Tenor Saxophone Solos (Liquen Records LRCD011): un muestrario impresionante de las posibilidades de su instrumento que aquí se multiplican gracias a una electrónica que comprende sonidos derivados en tiempo real de los instrumentos acústicos por medio de un trabajo informático en el que, además de las alteraciones tímbricas y de la profusión de ruidos que Thomas Bjelkeborn alquitara desde el saxofón de Galiana, diría que destaca su tratamiento espacial, al punto de que el compositor sueco llega construir todo un medioambiente musical, un hábitat para ese saxofón que es, al tiempo, materia prima acústica para tal paisaje y entorno electrónico.

Es por ello que la síntesis entre ambos medios es, aquí, muy equilibrada, siendo difícil en ocasiones discernir el origen de cada sonido, pues en algunos de estos movimientos, como en el cuarto, el saxofón de Josep Lluís Galiana nos ofrece tal profusión de técnicas extendidas, que su propia naturaleza acústica hace difícil distinguirlas de unos sonidos electrónicos que, a su vez (vía Edgard Varèse, John Cage, Karlheinz Stockhausen, Helmut Lachenmann, etc.), están en la base textural y conceptual de algunas de dichas técnicas extendidas. Por tanto, nos encontramos en un medio que es, en cierto modo, el del desarrollo natural de este proceso de hibridación acústico-electrónica, con reminiscencias que en Critical Sounds se multiplican en numerosas direcciones históricas, pues si por las sonoridades más modernas y agresivas es imposible no pensar en la musique concrète instrumentale de Helmut Lachenmann, por otra parte escuchamos ecos que nos retrotraen incluso al propio Varèse -en movimientos como el quinto-, o al propio Giacinto Scelsi, por cómo Galiana se adentra en ocasiones en sonoridades mínimas, en una sola altura, modulando sus colores y texturas por medio del ataque, la embocadura, el flatterzunge, la proyección de aire, etc.: técnicas que remeda de forma exquisita Thomas Bjelkeborn en la electrónica, añadiendo capas de sonidos y esa proyección espacial que enriquece el trabajo de Galiana con todo un contrapunto de saxofones virtuales que dotan a su voz acústica de un proyección camerística y hasta sinfónica en sus pasajes más masivos y abigarrados.

Así pues, otro excelente trabajo de interacción acústico-electrónica que se sigue moviendo a los más altos niveles que en este género conocemos en España; así como un capítulo que enriquece el catálogo de un sello discográfico, Liquen Records, que cuenta con soberbios ejemplos en este ámbito, como el de Interaccions sonores (2019), un compacto que -igualmente en Liquen Records (LRCD010)- involucraba la improvisación libre y la música escrita por medio de saxofones (soprano y barítono) y electrónica, mostrándonos entonces Josep Lluís Galiana y Joan Gómez Alemany posibilidades muy distintas de las aquí escuchadas con el propio Galiana y Thomas Bjelkeborn.

Como en el caso de Interaccions sonores, el compacto que hoy reseñamos fue grabado en los Estudios Liquen de Pedralba por Josep Lluís Galiana y Thomas Bjelkeborn, con unos estándares de calidad exquisitos, a la altura de lo que ya conocíamos en los anteriores compactos reseñados del sello valenciano. La mezcla efectuada en diciembre de 2017 en los mismos estudios valencianos no hace sino añadir refinamiento y una importantísima espacialización que se convierte en uno de los alicientes mayores en cuanto al trabajo electroacústico de Thomas Bjelkeborn, por la ya antes citada capacidad del compositor sueco para crear polifonías, ruidos y nuevos timbres con los que habitar el espacio creado por Josep Lluís Galiana desde y con el saxofón. Por otra parte, la edición es muy escueta en cuanto a notas (incluidas en el cartón del compacto, así como tres fotografías de los músicos), si bien presenta un moderno y bello diseño que nos conduce, desde su portada, a uno de esos paisajes que, en contrapunto nórdico, dialogan y se enriquecen de la mediterraneidad de Josep Lluís Galiana en otra exquisita muestra del buen hacer del músico valenciano.

HDO 367. Al habla con… Josep Lluis Galiana [Podcast]

«Un trabajo impresionante, para romper prejuicios… enhorabuena!» (Sergio Cabanillas, Universos Paralelos)

«El resultado es un sugerente conjunto de temas, unos más ambientales y otros más texturales, todos ellos confeccionados a partir de los sonidos que puede generar un saxo que no son pocos y si encima los procesas pues más todavía» (Pedro Menchaca, Vericuetos/Radio Kras)

JOSEP LLUÍS GALIANA & THOMAS BJELKEBORN – «CRITICAL SOUNDS» (LIQUEN RECORDSCD005, 2018)

El reputado JOSEP LLUÍS GALIANA y el compositor sueco THOMAS BJELKEBORN han grabado una auténtica bestia parda llamada Critical Sounds. Una sola pieza/suite dividida en 8 partes donde la electroacústica, el minimalismo y la experimentación son llevados a un terreno magistral ; ese péndulo de Foucault en que no sobra ni falta un sólo minuto y la complementación de lo analógico (saxo tenor y soprano), los gadgets electrónicos/procesamiento de sonidos mediante laptop son el hormigón armado con el que se sustenta un paisaje urbano pero a la vez salvaje y agreste.

Dicho de otra manera, un disco que si fuese una película transcurriría en un sólo plano-secuencia y si lo lleváramos al terreno esotérico/sobrenatural su discurso narrativo sería el «movimiento perpetuo»… el impulso inicial constituido por un soplo de saxo de Galiana y a partir de ahí, las leyes de la termodinámica volarían por los aires gracias a la conservación eterna de la energía de los artefactos de Bjelkeborn.

El sueco procesa en tiempo real una paradoja musical ourobórica perfecta; sincronizada fusión de sonidos que casi se torna magia alquímica dentro de un alambique sonoro. El flujo vibrátil obtenido es destilación electroacústica de máximo nivel, sin trampa ni cartón (nada de overdubs) y por tanto, con esa fuerza que suele tener la música improvisada cuando transcurre en planos elevados de la realidad.

Sin entrar en demasiadas comparaciones, sí que me gustaría volcar en palabras (a ver si lo consigo) una idea abstracta que evoca en mí esta edición magnífica de LIQUEN RECORDS. Si el Canon Eléctrico de MILES DAVIS se agitara en una turmix ciclópea, de tal suerte que la música se mezclase a la perfección (como si de una solución hidrosoluble y sin aceites se tratara), podríamos coger una gota de esa mezcla, cualquiera que fuese, y analizarla mediante espectrograma. Los herzios, picos, subidas y bajadas de intensidad de Critical Sounds (en suma, su dibujo de espectrograma), creo que coincidirían en sustancia y parecido con la sábana de sonidos eléctrica de MILES.

Y fijaos que he escrito sábana con tilde, pero también podría quitar la tilde y decir SABANA, palabra maravillosa, evocadora de junglas asfálticas y concreto ardiente muy cinematográfica y presente en los soundscapes de DAVIES, y que en línea directa y parentesco genealógico convive con la electroacústica de raigambre más jazzera. Quizás estoy siendo demasiado críptico en este texto, pero la complejidad abrimadora de Critical Sounds no me permite bajar la guardia en ningún momento.

Generalmente este tipo de discos tienen la maldición de no pasar el filtro académico, pero puedo asegurar que Critical Sounds es justo lo contrario. Conforme más lo escuchas acaba surgiendo un poderoso lirismo contenido que dota de coherencia y cuerpo a todo el trabajo, cosa que ocurre porque las melodías que Galiana le da a Bjelkeborn para que moldee son introspectivas (soplos asordinados en ráfagas cortas que son todo un acierto).

Aquí me detengo para otra reflexión. El jazz nórdico cuando se torna electrónico y minimalista crea figuras sonoras muy parecidas en espíritu al grueso de Critical Sounds. Pasa con NILS PETTER MOLVAER o el formato big band de agrupaciones como THE MOUNT FUJI DOOM JAZZ CORPORATION, THE KILIMANJARO JAZZ ENSEMBLE y cosas así.

Esa fría asepsia se ve en la portada del digipack y se siente en la música pero ojo, no estoy hablando de la oscuridad de una mesa de autopsias sino de la sensación de lo mayestático cuando contemplamos un paisaje helado. El jazz y la improvisación en Noruega o Suecia también bebe de la jungla eléctrica de DAVIES pero en una concepción distinta y más abstracta. La nieve, en su caída lenta y sublime (casi de paso procesionario), engloba belleza tanto si cae en campo abierto como si lo hace en una ciudad industrial.

Amigos y amigas, a veces lo glorioso subyace en los pequeños detalles.
 

Antonio Martín habla de LIQUEN RECORDS en “La muerte tenía un blog”

Un viaje a la Improvisación de GALIANA a través de LIQUEN RECORDS

Antonio Martín Coronel Mortimer dedica un extenso texto sobre el sello Liquen Records de Josep Lluís Galiana a través de sus tres ediciones hasta la fecha en su web LA MUERTE TENÍA UN BLOG

Desde Valencia, el saxofonista y escritor JOSEP LLUÍS GALIANA funda el sello LIQUEN RECORDS, encargado de difundir trabajos enclavados dentro de la faceta más experimental y arriesgada del Jazz y la improvisación libre. Creo que GALIANA no necesita presentación en el mundo musical (ni literario), pero para los despistados creo que lo mejor es que consulten su web porque se presenta a la perfección:

http://www.joseplluisgaliana.com/biography/

Por mi parte, conocí su música a través del fantástico trabajo con SAAVEDRA en «Transitions», editado en 2013 por LUSCINIA DISCOS y que recogía un brutalísimo ejercicio de inventiva dentro del a veces cáustico panorama que se nos muestra en la particular fusión que se establece cuando se alían jazz y ruido, todo ello pasado por la harina indestructible de la electroacústica en sus más diversas variantes.

El sello nace en 2016 con la precisa misión de difundir esas músicas de combate que dicho sea de paso, es en directo donde adquiere su mayor presencia y cuerpo. Cuando ves y oyes interactuar al músico con su instrumento es cuando se te revela toda esa magia en su  máximo esplendor del submundo que conforma la escena (criticada por muchos) de la improvisación libre o el Free Jazz, por encorsetar un poco el asunto con palabras que a veces no dicen nada. Hasta la fecha son tres las referencias publicadas por LIQUEN RECORDS y de las que paso a comentaros brevemente a continuación cada una de ellas en una serie de micro reseñas.

La primera referencia es «Too Short» (LRCD001), donde a GALIANA se le une CARLOS D. PERALES al piano y algunos coqueteos con la electrónica. Al tratamiento casi percusivo del piano (cual batería se tratase) en algunos cortes, se une la versatilidad de los vientos, imbuidos de un alto grado de lirismo. Por cierto que la portada es de AVELINO SAAVEDRA y colabora en la edición el Laboratorio de Electroacústica del Conservatorio Superior de Música de Valencia y el Ayuntamiento de Rafelbunyol, en cuyo auditorio se realiza la grabación del disco. Aquí tenéis la biografía de PERALES por si queréis completar la reseña:

http://www.carlosdperales.es/biography.html

Compuesto por 12 cortes (la mayoría de corta duración) en los que se visitan tanto las abstracciones de CECIL TAYLOR como los coqueteos con el Downtown Neoyorquino, sin olvidar piezas de puro y duro Hard Bop vistos desde el particular prisma de dos músicos en perfecta compenetración, se pasa con una facilidad pasmosa de piezas casi de cámara a otras muy metidas en el avantgarde, con auténticas cascadas de notas en diálogo devastador en los que no puedo quitarme de la cabeza la forma de tocar a la nórdica de grupos como ATOMIC (aquí en clave reducida a dúo).

Resulta alucinante como dos músicos pueden llenar tanto los espacios. El piano se usa también como instrumento de cuerda (con rasgueos o pizzicatos del bastidor o incluso alguna percusión de la madera). Por su parte el saxo es soplado en espectros altos o con sordinas leves y entrecortadas, de tal suerte que la música no para quieta un solo instante.

Momentos para baladas meditabundas que rozan lo cinematográfico (pseudo-Noir) en temas como «#BalladeModeOff» o «Wide Narcotic» que se alternan con pasajes más rápidos a lo «Marrullos» creando un auténtico carrusel de emociones. Creo que describir más es matar la alquimia de un trabajo mágico aunque no citar los ocho minutos de «Por Cañerías» sería un delito. Electroacústica copulando con Free Jazz en una excursión psíquica a los manantiales cerebrales donde mana la serotonina. Bestial.

La segunda referencia de LIQUEN vuelve a traernos al dúo GALIANA-SAAVEDRA de «Transitions» (aunque creo que es el tercer trabajo juntos), esta vez en  nueve cortes improvisados en «In The Middle Of Nowhere» ( LRCD002). Grabado en directo en 2015 (MADAME MIM, Valencia) y otra alucinante portada del propio SAAVEDRA de acrílico sobre papel que refleja a la perfección las texturas por las que se mueve su música. Del batería y artista SAAVEDRA creo que tampoco se necesita hablar demasiado, pero aquí tenéis una muestra de su música:

https://avelinosaavedra.bandcamp.com/

La crudeza de los 47 minutos de la sesión remite indudablemente a sellos como ESP DISK o a las lindeces tribales a las que era dado CHERRY. Un tratamiento de la batería ancestral, primitivo y orgánico en comunión con una panoplia alucinante de saxofones sopranos y tenores repartiendo una especie de clímax selvático (tengo que citar «Mu» de DON CHERRY/ED BLACKWELL o reviento). Para colmo el título del primer tema es «Another Place» y suena a SUN RA por los cuatro costados, al igual que el largo «A Silent Road», atmosférica incursión en una jungla jazzística, amenazadora y ominosamente nocturna donde a la base percusiva se va sumando un saxo tenor que haría levantarse a Coltrane de su tumba. Me encanta cuando sólo unas pocas notas expresan tantísimo (PHAROAH SANDERS también era un maestro en esto).

No creo que el disco en sí sea árido, aunque es verdad que el alto nivel técnico y abstracto de algunos pasajes desafían al oyente. Recomiendo simplemente dejarse llevar por las subidas y bajadas del flujo vibrátil de los jugueteos incesantes… creo que así disfrutaréis del parque temático más jodidamente divertido que pueda imaginarse. Lo de la batería es simplemente de otro mundo, y yo que he tenido la oportunidad de ver a ambos músicos en directo sé de lo que hablo; puedes tocar la batería o integrante en ella siendo un todo sónicamente antropomorfo.

Geniales los usos de los cascabeles al final del segundo corte que me ha traído a la mente a COLTRANE y RASHIED ALI en el maravilloso INTERESTELLAR SPACE, aunque justo cuando creemos que nos vamos a perder en una vorágine técnica llegan temas más asequibles y cargados de cierto lirismo modal como «Time Impressions». Para cagarse hacia dentro y no dejar residuos… eso sí que es reciclar y lo demás son tonterías.

Un tour de force con el leit motiv narrativo del viaje a ninguna parte. Bueno, al menos en cuanto a espacio, porque temporalmente a mí esto me suena como grabado en plena New Thing más juguetona, primitiva y espiritual; esa que resultaba tan apasionante por su mezcla de avantgarde jazz, principios de lucha social (raza) y aleaciones imposibles con el hinduismo o conversiones al Islam. Para mí esto no suena en absoluto a jazz contemporáneo o al menos yo lo veo desde los cristales de unas gafas más antiguas.

La tercera y última parada de LIQUEN RECORDS nos lleva a «Strombòtics» (LRCD003), donde GALIANA alía fuerzas con FERRAN BESALDUCH, un apabullante dúo de vientos en el que el primero se encarga del saxo tenor y soprano y el segundo del sopranino y saxo bajo. La portada en esta ocasión es obra de MARTÍN BESALDUCH (hijo de 9 años de Ferran y todo un artista por lo que veo) y grabado nuevamente en directo (Cinema Stromboli de Sant Mateu y en Fundació Caixa Vinaròs de Castelló) bajo auspicio del Laboratorio para la Investigación de Procesos Creativos Contemporáneos AD LAB. Aquí os dejo un enlace a la biografía y trabajos de BESALDUCH:

https://ferranbesalduch.wordpress.com

60 minutos de improvisación libre pura y dura, con incursiones en el jazz contemporáneo y al contrario que los dos discos anteriores, de regusto mucho más europeo, codeándose con gigantes del jazz británico como EVAN PARKER, PAUL DUNMALL y otras bestias pardas. Lejos de resultar aburrido o críptico, STROMBÒTICS es pura construcción matemática en movimiento pero con fórmulas de cierto carácter incluso rock, en el sentido en que es curioso como algunas de las cabalgadas de Galiana son apoyadas por los graves toques al saxo bajo de Besalduch creando una suerte de base rítmica. Es el caso del inicial «Seven Slaps To Heaven» por ejemplo o «Frulatio Non Petita» en las que casi parece que interviene un contrabajo.

El espíritu de la SPONTANEOUS MUSIC ENSEMBLE planea sobre el dúo, con un uso parecido a aquellos en los instrumentos tanto en momentos más silenciosos (que podrían recordar a las «Click Pieces») como los in crescendos (esta vez «Sustained Pieces»). La alternancia de ambos tipos de piezas crean el maremágnum repetitivo pero inagotable del Free Jazz más austero y hermético que abriría brecha y sin el que es posible entender a la corriente de improvisadores de hoy día. Un disco que perfectamente podría haber editado EMANEM o LEO RECORDS.

***
Termino este pequeño artículo deseando la mayor de las suertes a un género olvidado por académicos y pseudointelectuales de bombín que olvidan que la fuerza de una corriente es directamente proporcional al esfuerzo que se hace por negarla. Está ahí, y si los críticos no saben como abordarla, será el aficionado el que tenga que hacerlo.

http://liquenrecords.com/

http://www.joseplluisgaliana.com/

Josep Lluís Galiana & Ferran Besalduch. STROMBÒTICS

Josep Lluís Galiana & Ferran Besalduch. STROMBÒTICS. València: LIQUEN RECORDS. DL: V-827-2017 — LRCD003. PVP: 15€




Gastos de envío incluidos para España / Shipping costs included for Spain; para el resto del mundo, consulte coste de envío / for the rest of the world, see shipping cost; otros métodos de pago / other payment methods. Contacto / Contact: liquenrecords@liquenrecords.com

Publicado bajo el nuevo sello valenciano LIQUEN RECORDS, los saxofonistas Josep Lluís Galiana y Ferran Besalduch han editado su primer trabajo discográfico.

STROMBÒTICS fue grabado en directo en Cinema Stromboli de Sant Mateu y en Fundació Caixa Vinaròs (Castelló) los días 8 y 10 de diciembre de 2016 y ha contado con la colaboración del Laboratorio para la Investigación de Procesos Creativos Contemporáneos AD LAB.

  • Ferran Besalduch, saxos bajo y sopranino
  • Josep Lluís Galiana, saxos tenor y soprano
  • Cover Art: Martí Besalduch
  • Sound engineer: Francisco A. Martínez Baíllo
  • Photos: Ernest Abentin, Manel Martínez, Tere Galceran y Julia Rodríguez
  • Graphic design: J. Chagall

Free Improvisation

Los saxofonistas Josep Lluís Galiana & Ferran Besalduch son dos especialistas en la libre improvisación. Artistas de reconocido prestigio internacional, Besalduch & Galiana presentan su primer trabajo discográfico.

STROMBÒTICS (Liquen Records, 2017) es una selección de piezas improvisadas grabadas en directo en los conciertos celebrados en el Aula de cultura i cinema Stromboli de Sant Mateu y en el Auditori Carles Santos de la Fundació Caixa Vinaròs, los días 8 y 10 de diciembre de 2016.

La música que hacen Galiana & Besalduch es fruto de décadas de estudio y exploración en diversos géneros y estilos musicales. Desde unos contornos marcadamente contemporáneos al free jazz más extremo, estos dos músicos de larga trayectoria se adentran en cada concierto en aguas sonoras siempre desconocidas, imprevisibles y absolutamente sorprendentes.

Después de los éxitos de público y crítica de sus primeros encuentros en las sesiones de improvisación de Badalona y Bilbao, y de los conciertos en Sant Mateu y Vinaròs, Galiana & Besalduch se han embarcado en un proyecto de dúo estable y lanzamiento internacional con su participación en importantes festivales y ciclo de conciertos.

PRESS

UN VIAJE A LA IMPROVISACIÓN DE GALIANA A TRAVÉS DE LIQUEN RECORDS

Antonio Martín habla de LIQUEN RECORDS en “La muerte tenía un blog”

La tercera y última parada de LIQUEN RECORDS nos lleva a «Strombòtics» (LRCD003), donde GALIANA alía fuerzas con FERRAN BESALDUCH, un apabullante dúo de vientos en el que el primero se encarga del saxo tenor y soprano y el segundo del sopranino y saxo bajo.

La portada en esta ocasión es obra de MARTÍN BESALDUCH (hijo de 9 años de Ferran y todo un artista por lo que veo) y grabado nuevamente en directo (Cinema Stromboli de Sant Mateu y en Fundació Caixa Vinaròs de Castelló) bajo auspicio del Laboratorio para la Investigación de Procesos Creativos Contemporáneos AD LAB. Aquí os dejo un enlace a la biografía y trabajos de BESALDUCH:

 
60 minutos de improvisación libre pura y dura, con incursiones en el jazz contemporáneo y al contrario que los dos discos anteriores, de regusto mucho más europeo, codeándose con gigantes del jazz británico como EVAN PARKER, PAUL DUNMALL y otras bestias pardas. Lejos de resultar aburrido o críptico,
 
STROMBÒTICS es pura construcción matemática en movimiento pero con fórmulas de cierto carácter incluso rock, en el sentido en que es curioso como algunas de las cabalgadas de Galiana son apoyadas por los graves toques al saxo bajo de Besalduch creando una suerte de base rítmica. Es el caso del inicial «Seven Slaps To Heaven» por ejemplo o «Frulatio Non Petita» en las que casi parece que interviene un contrabajo.
 
El espíritu de la SPONTANEOUS MUSIC ENSEMBLE planea sobre el dúo, con un uso parecido a aquellos en los instrumentos tanto en momentos más silenciosos (que podrían recordar a las «Click Pieces») como los in crescendos (esta vez «Sustained Pieces»). La alternancia de ambos tipos de piezas crean el maremágnum repetitivo pero inagotable del Free Jazz más austero y hermético que abriría brecha y sin el que es posible entender a la corriente de improvisadores de hoy día. Un disco que perfectamente podría haber editado EMANEM o LEO RECORDS.
 
***
Termino este pequeño artículo deseando la mayor de las suertes a un género olvidado por académicos y pseudointelectuales de bombín que olvidan que la fuerza de una corriente es directamente proporcional al esfuerzo que se hace por negarla. Está ahí, y si los críticos no saben como abordarla, será el aficionado el que tenga que hacerlo.
 
 
***

Maciej Lewenstein

Strombòtics Ferran Besalduch (bass s, sopranino s); Josep Lluís Galiana (ts, ss). December 2016.

One hour of phenomenal saxophone dialogues. Josep Lluís Galiana is based in Valencia, but is fequently present on the Barcelona scene  I met him and has a pleasure to listing to his performances at Núria Andorrà‘s Mont-Music Festival in 2018. «Strombòtics» were recorded at Cinema Stromboli in Sant Mateu. The music belongs to free improvisation genre, with elements of free minimal music, but I would also term some parts, like the opening «Seven Slap To Heaven», as «kind free jazz». The following «Sakura» belong more to the fake music and fake sound regions  there is plenty of effect, but the is also «kind free jazz» playing without too much overblowing. The track sound a little like two Evan Parkers playing simultaneously. «Frulation Non Petiota» is my favorite, with wonderful and again quite clear bass and tenor saxophones lines and sounds.

On «Xiscles» we return a little back to the land of abstraction, and fake music eects. «Tra‑c Jam» has again the structure where the bass sets the rhythmic structure and the tenor improvises or vice versa. «Embarbussaments» starts as a slow track, but develops then into a powerful free jazz duo. «Versemblants» is a beautiful minimalist hymn played on sopranino and soprano. The title track ends this excellent encounter of the two great musicians. «Strombòtics» is the most experimental and open piece, illustating fantastically magisterial technical abilities of Ferran and Josep Lluís.

Josep Lluís Galiana & Avelino Saavedra. IN THE MIDDLE OF NOWHERE

Josep Lluís Galiana & Avelino Saavedra: IN THE MIDDLE OF NOWHERE. València: LIQUEN RECORDS. DL: V-3-2017 — LRCD002. PVP: 15€




Gastos de envío incluidos para España / Shipping costs included for Spain; para el resto del mundo, consulte coste de envío / for the rest of the world, see shipping cost; otros métodos de pago / other payment methods. Contacto / Contact: liquenrecords@liquenrecords.com

182788_547298558656332_1200b480748_n

Publicado bajo el nuevo sello valenciano LIQUEN RECORDS, el saxofonista Josep Lluís Galiana y el batería Avelino Saavedra han editado su tercer trabajo discográfico. IN THE MIDDLE OF NOWHERE fue grabado en directo en Madame Mim (València) y ha contado con la colaboración del Laboratorio para la Investigación de Procesos Creativos Contemporáneos AD LAB.

Cover Art by Avelino Saavedra (acrílico sobre papel).

Text by Wade Matthews.

Photo by Carla Roca.

IN THE MIDDLE OF NOWHERE recoge nueve improvisaciones del concierto celebrado en la sala de Madame Mim (Russafa-València) el 8 de mayo de 2015. En ellas, Galiana & Saavedra se mueven entre la free improvised music —non idiomatic— y una muy personal visión del avant-garde jazz. Galiana & Saavedra derivan con paso ininterrumpido y absoluto dominio de sus recursos expresivos y técnicos desde sorprendentes explosiones de energía hasta paisajes de profunda introspección sonora.

1 Another Place [ 4 : 35 ]
2 But No Matter What [ 5 : 20 ]
3 Time Impressions [ 5 : 54 ]
4 A Silent Road [ 8 : 34 ]
5 Get Up [ 5 : 58 ]
6 The Breath [ 1 : 13 ]
7 Round Way [ 5 : 04 ]
8 In The Middle Of Nowhere [ 5 : 07 ]
9 As Time Goes Back [ 5 : 23 ]

[ 47 : 08 ]

PRESS

UN VIAJE A LA IMPROVISACIÓN DE GALIANA A TRAVÉS DE LIQUEN RECORDS

La segunda referencia de LIQUEN vuelve a traernos al dúo GALIANA-SAAVEDRA de «Transitions» (aunque creo que es el tercer trabajo juntos), esta vez en  nueve cortes improvisados en «In The Middle Of Nowhere» ( LRCD002). Grabado en directo en 2015 (MADAME MIM, Valencia) y otra alucinante portada del propio SAAVEDRA de acrílico sobre papel que refleja a la perfección las texturas por las que se mueve su música. Del batería y artista SAAVEDRA creo que tampoco se necesita hablar demasiado, pero aquí tenéis una muestra de su música:

 
La crudeza de los 47 minutos de la sesión remite indudablemente a sellos como ESP DISK o a las lindeces tribales a las que era dado CHERRY. Un tratamiento de la batería ancestral, primitivo y orgánico en comunión con una panoplia alucinante de saxofones sopranos y tenores repartiendo una especie de clímax selvático (tengo que citar «Mu» de DON CHERRY/ED BLACKWELL o reviento). Para colmo el título del primer tema es «Another Place» y suena a SUN RA por los cuatro costados, al igual que el largo «A Silent Road», atmosférica incursión en una jungla jazzística, amenazadora y ominosamente nocturna donde a la base percusiva se va sumando un saxo tenor que haría levantarse a Coltrane de su tumba. Me encanta cuando sólo unas pocas notas expresan tantísimo (PHAROAH SANDERS también era un maestro en esto).
 
No creo que el disco en sí sea árido, aunque es verdad que el alto nivel técnico y abstracto de algunos pasajes desafían al oyente. Recomiendo simplemente dejarse llevar por las subidas y bajadas del flujo vibrátil de los jugueteos incesantes… creo que así disfrutaréis del parque temático más jodidamente divertido que pueda imaginarse. Lo de la batería es simplemente de otro mundo, y yo que he tenido la oportunidad de ver a ambos músicos en directo sé de lo que hablo; puedes tocar la batería o integrante en ella siendo un todo sónicamente antropomorfo. 
 
Geniales los usos de los cascabeles al final del segundo corte que me ha traído a la mente a COLTRANE y RASHIED ALI en el maravilloso INTERESTELLAR SPACE, aunque justo cuando creemos que nos vamos a perder en una vorágine técnica llegan temas más asequibles y cargados de cierto lirismo modal como «Time Impressions». Para cagarse hacia dentro y no dejar residuos… eso sí que es reciclar y lo demás son tonterías.
 
Un tour de force con el leit motiv narrativo del viaje a ninguna parte. Bueno, al menos en cuanto a espacio, porque temporalmente a mí esto me suena como grabado en plena New Thing más juguetona, primitiva y espiritual; esa que resultaba tan apasionante por su mezcla de avantgarde jazz, principios de lucha social (raza) y aleaciones imposibles con el hinduismo o conversiones al Islam. Para mí esto no suena en absoluto a jazz contemporáneo o al menos yo lo veo desde los cristales de unas gafas más antiguas.
 
La muerte tenía un blog, Antonio Martín, 03/07/2017
 
 

ENSEMBLE IMPROMPTU & Ramón López. Khroma Akustikós

Ensemble Impromptu & Ramón López. Khroma Akustikós. Valencia: Marmita-Música Viva. MMV-004 – DL: V-4717-2007. PVP: 15€

(gastos de envío incluidos / shipping costs included). Otros métodos de pago / Other payment methods. Envíos certificados / Registered mail contact: liquenrecords@liquenrecords.com

Josep Lluís Galiana, tenor, alt and soprano saxophones
Ramón López, drums and percussions
David Herrington, trumpet and tuba
Osvaldo Jorge, indian tabla and ethnic percussion
Jorge Gavaldá, processed guitar
Remigi Roca, double bass
Pep Llopis, artistic direction

TRACKLIST

1. Khroma Akustikós, Jorge Gavaldá (17’08”)
2. Percucrêpes, López, Jorge (5’41”)
3. Quatrepeus, Roca, Gavaldá, López, Galiana (7’41”)
4. Talk Bb, Galiana, Herrington (2’55”)
5. Kontaktes, Galiana, Jorge, Herrington, López (4’08”)
6. Ethnicities, Gavaldá, Jorge, Roca (6’44”)
7. Résumé, Galiana, Gavaldá, Jorge, López, Herrington, Roca (12’59”)

Gravat en directe l’16 de novembre de 2006 a la Sala de l’SGAE de València en el marc del X Festival Aula d’altres músiques.
Presa de so multipista: José Fernández
Produït, mesclat i masteritzat en L’hort d’Ibor Estudis per Pep Llopis
Fotografies: Tato Baeza
Disseny: Metadisseny.

És una producció de Marmita-Música Viva (www.marmita.com) i l’Ensemble Impromptu.

L’obra Khroma Akustikós és fruit d’un encàrrec de l’Institut Valencià de la Música a Jorge Gavaldá, membre fundador de l’Ensemble Impromptu. Khroma és una obra estructurada en funció del temps i de les intervencions, que gradua les col·laboracions acústiques, procurant l’aparició d’un ampli ventall de recursos sonors i registres tímbrics. Si en música es diu que tot és possible, en aquesta ocasió l’aventura de crear un espai sonor insospitat, ha donat un pas endavant, assolint relacions seqüenciades entre els membres d’un grup que es reunia per primera vegada amb aquesta formació y, a més a més, amb una complexitat instrumental més que considerable.
Khroma Akustikós, interpretada a l’inici del concert celebrat a l’SGAE de València
el 16 de novembre de 2006, va funcionar com catalitzadora i propiciatòria del que a continuació anava a vindre en les diferents obres interpretades sense cap tipus d’estructura. L’Ensemble Impromptu va estar arropat per la presencia extraordinària del excel·lent músic alacantí afincat a París des de fa dues dècades Ramón López, reconegut mestre del paper de la bateria i de la percussió dins de l’improvisació lliure.

Scroll Up